Over mij

Hoi, ik ben Eva!

Ik doe dingen graag op mijn manier (tikkeltje eigenwijs dus ;-)), ben hoogsensitief en ben enorm geïnteresseerd in hoe alles wat met 'het leven' te maken heeft functioneert.

Ik woon samen met mijn gelukkig samengesteld gezin; mijn man, mijn tweeling jongens, mijn hond (Weimaraner Georges en grootste baby in huis), mijn 2 katten (Britse korthaar, Boris denkt dat hij ook een hond is en Benji die overdag wat last heeft van pleinvrees) en heb ik 2 superlieve bonus zoons (Ja, ik zit volledig tussen de mannen, huisdieren inclusief).

Mijn instelling was altijd, “Niet zeuren, gewoon doorgaan.” Altijd kijkend naar de dingen die ik wel had i.p.v. de dingen die ik niet had. En dat is waar ik nog steeds achter sta, dat je altijd de positieve kanten van dingen moet bekijken en niet moet blijven hangen in negativiteit. Maar als je iemand bent die de lat heel hoog legt voor zichzelf en een heel hoog verantwoordelijkheidsgevoel hebt, dan loop je jezelf wel eens voorbij.  En als je jezelf maar vaak genoeg voorbij loopt, kan het wel eens een keer goed mis gaan..

De stekker werd eruit getrokken

Het is al een aantal jaren geleden, maar ik herinner me het als de dag van gisteren. Ik zat achter mijn laptop en opeens was het alsof iemand de stekker eruit trok. Boem, total meltdown, niks meer.. Paniek, angst, wat gebeurt hier?! Ik kon alleen nog maar huilen. Dit was niks voor mij; ik was sterk, een vechter, een niet-bij-de-pakken-neerzittende doorzetter? En toch was het zo, een burn-out, dat was wat mij overkwam. 

Want zoiets gebeurt, als je altijd maar doorgaat en niet luistert naar jezelf. Want ik wist diep van binnen wel al lang dat ik iets wilde veranderen in mijn leven, dat hetgeen wat ik deed niet meer bij mij paste. In dit geval ging het om mijn werk. Ik voelde steeds meer weerstand, alsof ik iets moest doen dat steeds meer lijnrecht ging staan tegenover wie ik was. Het voelde als een constant gevecht en het zoog me compleet leeg..

Dat gevecht vond uiteraard in mezelf plaats; tussen mijn hoofd en mijn hart; dit was mijn pad niet meer en dat voelde ik in elke vezel van mijn lijf. Maar omdat ik niet wist wat ik dan moest doen omdat ik ook nogal last had van allerlei beperkende gedachten zoals “Ja maar, je kunt toch helemaal niet nu nog iets heel anders gaan doen!” en ik de veiligheid van mijn vaste inkomen ook niet wilde opgeven, vond ik het moeilijk om echt iets te gaan veranderen.

Dat is hoe het werkt in ons brein, we proberen onszelf te beschermen tegen falen, tegen teleurstellingen, tegen alles wat buiten onze comfortzone ligt. Want dat is eng, we weten niet wat er gebeurt als we opeens buiten de lijntjes gaan kleuren. Maar daar zat ik dan, want als je toegeeft aan je angsten betekent dat ook dat je je hart niet volgt. En vroeg of laat trek je dan zelf aan het kortste eind. Het wringt, als je niet echt jezelf kunt zijn, je mist iets, je lééft niet echt.

Ik durfde niet

Omdat ik niet durfde te handelen heeft mijn lichaam dus uiteindelijk gezegd “Ho, stop, tot hier en niet verder” en ik voelde alleen maar paniek. Want ik wist bij God niet hoe ik dit moest oplossen en dat is juist hetgeen wat ik wilde, het probleem zo snel mogelijk oplossen. Want mán wat was het ongemakkelijk en ik kon niet accepteren dat dit mij overkwam. Dus wat deed ik, ik ging heel veel pleistertjes plakken. Ik ging het bos in, ik ging fanatiek sporten, alles om me maar wat beter te voelen. Ik ben uit een plichtsgevoel ook veel te snel weer aan het werk gegaan zonder echt met mezelf aan de slag te gaan, zonder het echt aan te durven gaan. Ik was er nog niet klaar voor.

Je hoeft het niet alleen te doen

Ik heb nog een tijdje door gehobbeld, geprobeerd om een andere instelling te hebben, om me dingen niet meer zo aan te trekken en gewoon mijn werk te doen. Maar het bleef knagen, omdat ik nog steeds niet bereid was om echt naar mezelf te luisteren, om er achter te komen wat ik nou eigenlijk het allerliefste zou willen. Lang dacht ik ook dat ik het alleen moest doen, dat ik het in mijn eentje allemaal uit moest zoeken, dat ik daar ook geen hulp bij nodig had. Wrong.. iedereen heeft zijn eigen blinde vlekken en die zie je nou eenmaal zelf niet.. Gelukkig kwam ik uiteindelijk tot dat inzicht omdat ik maar in rondjes bleef draaien en geen stap verder kwam. Ik ben gaan investeren in opleidingen, trainingen en trajecten en ben serieus aan mezelf gaan werken. Ik kwam erachter waar mijn natuurlijke talenten lagen, wat ik wou gaan doen met mijn leven en ik ben actie gaan durven ondernemen. Ik ging weer studeren en wilde gaan starten als coach en energetisch therapeut, zodat ik andere mensen zoals ik kon gaan helpen.

“Eerst geloven, dan zien”, dat werd mijn nieuwe levensmotto

Ik was al van de middelste springplank gesprongen. Ik had mijn eigen bedrijf opgericht, in bijberoep. De veilige route, zogezegd. Ik kon door mijn baan in loondienst mijn rekeningen nog betalen, had zo het gevoel zekerheid te hebben en zou zo eens kunnen kijken hoe het liep. Maar toen gebeurde er iets in mij.

Ik merkte dat het niet genoeg was

Ik begon steeds meer te voelen dat ik nog steeds vasthield aan mijn angsten, dat ik door de veilige weg te kiezen nooit die omslag echt kon gaan maken. Ik kon mijn focus niet leggen waar ik hem echt wilde leggen omdat ik constant moest schakelen tussen mijn baan en mijn bedrijf. Ik voelde dat ik los moest laten en dat ik alleen kon groeien als ik echt in het diepe durfde te springen, zonder eerst af te wachten of het wel zou lopen. Dus dat deed ik, met een toch wel bang hartje ging ik de trapjes van de hoge springplank op en ik sprong.

En jij?

Nu weet je al veel over mij en ik ben oprecht benieuwd naar jou. Wat is jouw verhaal? Ben jij er al achter wat jouw grootste verlangen is? Wat houdt jou nog tegen om te gaan doen wat je écht wilt doen?

Stuur me een mailtje via eva@evalifecoaching.com of meld je aan via de contactpagina. Dan kijken we samen waar je tegenaan loopt en hoe ik jou daarbij zou kunnen helpen.